فیلمی که دیدم، اما ندیدم

یادداشت شخصی مسعود مردیها در خصوص فیلم مطرب

دیشب به اتفاق خانواده برای دیدن فیلم سینمایی مطرب به سینما رفتیم. این فیلم در صدر پرفروش ترین فیلم های در حال اکران است. پرویز پرستویی، الناز شاکردوست و مهران احمدی در این فیلم ایفای نقش کرده اند. به نظر حقیر این فیلم یک اثر کاملا مبتذل و خالی از ادب و شان یک خانواده ایرانی و اسلامی و البته با حیاست. با اینکه برای دیدن این فیلم رفته بودم خیلی از صحنه های آن را سعی کردم نگاه نکنم برای همین فیلمی بود که دیدم اما ندیدم. آثار مبتذل، این روزها فروش بیشتری را از آن خود می کنند که حاکی از تو خالی بودن فرهنگ پر مدعای ایرانیست. این فیلم در سایه خرده انتقادهایی که به وضعیت فعلی دارد تلاش می کند تا یک جریان خالی از ادب و حیا و شاخص های اسلامی و اجتماعی را به خورد مخاطبین دهد تا بتواند فروش بالایی از کنار این انحرافات بدست آورد و با خرده انتقادهای حاشیه ای خود نیت اصلیش که ابتذال فرهنگیست را توجیه کند. عادی سازی روابط زن و مرد، شوخی های جنسی، چهره های بزک کرده زنان که بر پرده سینما خودنمایی می کند، بد حجابی، نوشیدن مشروبات الکلی، لباس های بدن نما، الفاظ زشت و بی ادبانه، موضوع پوچ خوانندگی، نمایش انسان بی آرمان و حقیر و در یک کلام ابتذال انسانیت را می توان در این فیلم مشاهده کرد. در صحنه ای پرویز پرستویی و الناز شاکردوست فقط 10 سانتی متر (کمتر از یک وجب) فاصله با هم دارند طوری که گرمای نفس یکدیگر را می توانند حس کنند. مگر این دو بازیگر با یکدیگر محرم هستند که این نزدیک شدن را بی ابا انجام می دهند. البته من از دیدگاه اسلامی الهی خود به این فیلم نگاه می کنم و می دانم قطعا چنین دیدی در بین هیچ یک از عوامل این فیلم وجود ندارد. حتی وزارت ارشاد اسلامی!!! در نهایت باید گفت وقتی چنین فیلمی در صدر جدول فروش سینماست باید به حال فرهنگ از دست رفته مردم گریه کرد. این اثر به هیچ وجه یه فیلم کمدی اجتماعی نیست چرا که نه تنها خنده ای عمیق بر لبان شما نمی نشاند بلکه هیچ تاثیر مثبت اجتماعی نیز در آن به چشم نمی خورد. این فیلم از آشفتگی روایی فراوانی برخوردار است و نویسنده آن دهها موضوع بی ربط را در دل فیلم باز می کند و نا تمام رها.

میثم کریمی (منتقد سینما) به نقل از سایت مووی مگ (لینک):

« مطرب » فرمول های گیشه پسند سالهای اخیر سینما را به همراه دارد. آواز، شوخی های جنسی ، لوکیشن خارجی و البته بازیگر زن خارجی که بتوان شوخی ها را حول محور او و فرهنگش قرار داد، باعث می شوند تا « مطرب » گزینه جذابی برای سالن های سینما باشد. اما زمانی که از سینما سخن می گوییم، « مطرب » نمی تواند دستاوردی نصیب تماشاگر نماید. اثر اگرچه درباره یک درد بزرگ است اما جسارت پرداخت آن را ندارد پس به ابتذال روی می آورد تا تماشاگر به درد قدیمی بخندد. فیلم البته با یک پایان بندی فاجعه بار به آخر خط می رسد. پایان بندی که در آن همه چیز به عجیب و غریب ترین شکل ممکن به سرانجام می رسد تا همه خوشحال و راضی از سالن های سینما خارج شوند.

این مقاله فقط نظر شخصی من در مورد این فیلم است.