فقیر نمایانی در باطن فقیر

تجربه نوشتی از مسعود مردیها

امروز در دفتر خیریه مشغول کارهایی بودم که جوانی آراسته و در ظاهر مذهبی وارد خیریه شد. با اعتماد به نفس بالا و بسیار عادی شروع به طرح مشکلش و اینکه با مادرش در راه مانده است کرد. از مشکلات جسمانی و شرایطش گفت و خلاصه موردی برای باور نکردن برای یک شخص نمی گذاشت. همه چیز در ظاهر درست بود. اما خب من به علت شرایط کاری و تجربه ای که در این چند سال داشته ام معمولا به کسی پول نمی دهم. به هر حال کسانی که برای صدقات خود حقیر را قبول کرده اند مسئولیتی نیز بر گردن من قرار داده اند؛ فلذا همیشه در این موارد با اینکه دردسر و حتی خطر نیز ممکن است داشته باشد من شخص را بدون اینکه پولی به او بدهم راهی منزلش می کنم؛ یا خودم او را می برم و یا اینکه پول را به تاکسی یا اتوبوس می دهم. با سوال پیچ کردن او نکات شک بر انگیزی نیز در او یافتم اما باز بدبین نشدم. بدبینی در مرام یک مسلمان نیست. کلید ماشین را برداشتم تا او را ببرم که ناگهان گفت بهتر است ابتدا در مسجد نمازمان را بخوانیم و بعد برویم. آنجا بود که ندای تجربه به من گفت باز هم فقیر نمایی در باطن فقیر به تو مراجعه کرده است. می دانستم که دیگر نمی آید. به او گفتم باشد! بخوان تا برویم و با اطمینان از نیامدنش به کارم ادامه دادم. برای اثبات کلامش حرفهایی زد که چقدر حقیرانه است وقتی می فهمی دروغ بوده. گیرم که او و امثال او با این فریبکاری ها ثروتمند شوند، اما فقر درونی اشان را چه می کنند؟ حقارت نفس و ذلت دست درازی را چگونه هضم می کنند؟ جامعه ما نیاز به یک کمیته امداد ریشه کن سازی فقر درونی دارد. فقرایی را می شناسم که باطنی غنی دارند. خوشا به حالشان که تا پای جان عزت نفس را حفظ می کنند. آنها را بشناسیم و دریابیم. آنها تمایلی به شناخته شدن ندارند.

داد از آن ناله پنهان تو

جان به تنومندی ایمان تو

عزت نفسی که در این توشه است

سیر کند ریشه پنهان تو

29/8/97