مانتوی جلو باز، سرکوب شخصیت مطلوب

یادداشتی از مسعود مردیها

فارغ از اینکه استفاده از مانتوی جلو باز درست است یا غلط و یا اینکه این مورد جزء آزادی های مشروع بانوان است یا نه، مدتیست موردی را کشف کرده ام که دوست دارم برای چکش کاری آن را با شما در میان بگذارم. بارها دیده ام زنانی که از این مدل مانتو استفاده می کنند زمانی که از کنار مردی عبور می کنند (بارها از کنار خوده من) اگر وسیله ای در دست داشته باشند آن را جلوی قسمت باز مانتو می گیرند و اگر چیزی در دست نداشته باشند کناره های مانتو را به سختی روی شرمگاه خود می پوشانند و یا از شالهای بلند برای پوشاندن آن قسمت استفاده می کنند و از کنار آن مرد عبور می کنند. هرچند عده ای نیز این کار را انجام نمی دهند که مورد بحث من آنها نیستند. خوب که به این پدیده دقت می کنم می بینم این اتفاق چند معنا می تواند داشته باشد. اول اینکه حیا پدیده ای غیر ارادیست و حیای از نمایش شرمگاه در زنان به صورت غیر ارادی اتفاق می افتد. دوم اینکه حیا می تواند در صورت بی توجهی و فرهنگ غالب یک جامعه از بین برود و به امری عادی تبدیل شود. سوم اینکه عادی شدن امر بی حیایی باعث نمی شود که ماهیت این امر ذاتی بشر از بین برود. و آخرین نتیجه ای که برداشت من از این پدیده بوده است و مهم ترین نتیجه گیری است این است که اگر کسی لباسی بپوشد که خودش هم گاهی از پوشیدن آن شرم دارد و در درون خودش دائما احساس می کند این لباس مناسب او نیست ولی با همه این اوصاف به پوشیدن آن لباس به هر دلیلی ادامه می دهد دچار ضعف شخصیتی بزرگی است و سوای مسائل دینی و امر حیا، او دچار یک تضاد و تعارض شخصیتی شده است. از یک طرف می داند که نمایش محل شرمگاهش امر زشتی است و از سوی دیگر این کار را می کند. دائما خودش را جمع و جور می کند و ماهیت لباسش را که خودش انتخاب کرده و جلو باز است می خواهد به جلو بسته تبدیل کند. این لباس ذاتا جلو باز است و محل شرمگاه را نشان می دهد و او این را می دانسته است ولی نمی تواند در خیابان سرش را بالا بگیرد و بدون احساس شرم و مخفی کردم قسمت باز مانتو به راهش ادامه دهد. لااقل این مسئله در کشور ما به نظر من این گونه تحلیل می شود.

در این باب سخن فراوان است ولی خب من فقط قسمت کشف خودم رو بیان کردم.

این مطلب را می توانید در اینستاگرام من دنبال کنید