به یاد عشق سکوتی دوباره باید کرد

مسعود مردیها: گاهی ازین که اینقدر دنیا و درگیری هایش می تواند انسان را از حقیقت عشق و خداوند دور سازد دلم می گیرد. نمی دانم چرا گاهی دوست دارم قلبم از زنگار بدی ها پاک شود و زود بروم. هیچگاه زندگی بدون او را دوست نداشته ام. گاهی زیاد او را کم رنگ می یابم. امروز خیلی خیلی اتفاقی در مسیر، مطلع این شعر که از ضمیر ناخودآگاهم ریشه داشت بر زبانم آمد و آن را تکمیل کردم.

کاش خدا به ما نظر بیشتری می کرد. کاش خطاهایمان را نادیده تر می انگاشت. کاش بیشتر طعم حضور او را می چشیدم. از افسوس قیامت بیمناکم. چه گنجی را درک نمی کنیم…. آه

به یاد عشق سکوتی دوباره باید کرد ازین صدای هیاهو عبور باید کرد

فرار کرد ازین روزگار غریب گذشته ی این عشق را مرور باید کرد

ازین صعود ریالی چه سخت بیزارم ازین صعود خیالی فرود باید کرد

مرا و تقلای روزگار فریب برای رد شدن شب طلوع باید کرد

زمان با تو نشستن چقدر نایاب است به شرم این همه دوری سکوت باید کرد

کجا روم به که گویم که جز تو هیچ کسی نباشدم که به سویش قنوت باید کرد

دلم پر است ز اشکی که پر ز درد و غم است برای بنده شدن گاه، غروب باید کرد

مرا ببین و ازین وادیم رهایی ده برای عشق ازینجا شروع باید کرد

1396/06/02